สายใยรัก... ของแม่

บทความแรกของเดือน สิงหาคม 2553 หลังจากที่ วุ่นวายกับหลายๆเรื่อง ที่ผ่านมา แต่ละเรื่องหนักเอาการเหมือนกัน วันแม่ เราทุกคน จะบอกรักแม่กัน ในวันนี้ มอบดอกมะลิให้แม่ ส่วนผม ปีนึง ผมจะกลับบ้านหนเดียว คือ ครบรอบวันตายของพ่อเท่านั้น พอวันแม่ ได้แค่โทรศัพท์ไปหาแม่เท่านั้น ถ้าจะกลับไปกราบเท้าแม่ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ผมก็มีปัญหาเรื่องที่ทำงาน ไม่ใช่รักงานมากกว่าแม่ นะครับ

จากเดิมก็แค่พนักงาน ธรรมดา พอมีวาสนาหน่อย ได้นั่งเก้าอี้ผู้จัดการ ถึงได้เข้าใจว่า จะหยุดงานที ลำบากเหมือนกัน ห่วงนั่น ห่วงนี้ ไปหมด เลย อดกลับบ้านไปกราบเท้าแม่ ทั้งที่เมื่อก่อน ตอนเป็นพนักงานธรรมดา กระจอกๆ อยากหยุด ก็เขียนใบลา ก็ได้หยุด เมากัญชา มาทำงานไม่ได้ โทรไปลา ก็ได้หยุด นี่คงเป็นข้อเสียของการมีวาสนามังครับ

แม่ของผม ท่านชอบไปทำบุญ เพื่อนบ้านชวนไปทำบุญ ที่ไหน ท่านก็ไปด้วย แล้วก็โทรมาเล่าให้ผมฟัง แม่ผม ท่านขอพร ให้แต่ลูก ชายทั้งสามของท่าน ประสบแต่ความสุข ความเจริญ รุ่งเรือง กันทุกคน วัดเขาสุกิม วัดหลวงปู่แหวน หล่อพระ สร้างโบสถ์ เพื่อนบ้านชวนไปท่านไปหมด ผมก็อยากให้ท่านไปเหมือนกัน อยากให้ ท่านได้เที่ยว บ้าง ตามประสาคนแก่ แม่ผมอายุ 60 เข้าสู่วัยชราแล้ว

ปัจจุบัน บริษัท ที่ผมทำงาน ปิดกิจการแล้ว พนักงานทุกคน ถูกเลิกจ้างกันหมด นี่คงเป็นความโชคร้ายของพนักงานทุกคน ส่วนผม ในความโชคร้ายที่บริษัท ปิดกิจการ ก็ยังมีโชคดีอยู่นิดหน่อย คือ บริษัท ยังจ้างให้ผมอยู่ต่อ จนกว่า จะแจ้งปิดกิจการ จริง หมายความว่า บริษัท เลิกผลิต ปิดกิจการ แต่ทางเอกสาร ยังไม่ปิด เพราะยังมีภาระผูกพันกับหลายๆ เรื่องอยู่ ยังไม่สามารถปิดได้ทัีนที

ผมมานั่งนึก นี่คงเป็นผล ที่แม่ไปทำบุญขอพรพระให้ผม มัง ผมถึงได้ยังมีพอโชคดีอยู่นิดหน่อย
สายใยรักของแม่ไม่เคยขาดหาย ไม่่ว่าเราจะลำบากขนาดไหน ผมเมากัญชา แม่ไม่เคยรู้ ถ้าแม่รู้เรื่องนี้ ท่านคงจะเสียใจมาก เพราะ พี่ชายคนโตของผม ก็เพิ่งจะเลิก ยาบ้าได้ ไม่กี่ปีเอง
ส่วนผม ในสายตาคนอื่นมอง ผมเป็นเด็กดี แต่บางครั้ง ผมก็อยากลองอะไรที่สุดขั้วบ้าง แต่ก็ัโชคดีที่ไม่ติด

สายใยรักของแม่ไม่เคยขาดหาย จะดีจะชั่ว แม่ก็รักเราอยู่เสมอ ครับ