ความทุกข์ของฉัน ... ความสุขของมัน

เย็นวันเสาร์ที่ไร กลับจากที่ทำงาน พอมาถึงที่พัก เป็นต้องรู้สึกหงุดหงิดอยู่เรื่อยๆ ซึ่งปกติก็เป็นคนใจเย็นพอสมควร จอดรถมอเตอร์ไซค์ ก็มีรถมาจอดในที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ แล้วก็เิปิดเพลงฟัง นั่งรับประทานเหล้ากัน ถ้าแบบนี้ ดีหน่อย จอดรถไว้ข้างกำแพงตึกได้ มีทางเดินขึ้นตึกได้

บางวัน จอดรถมอเตอร์ไซค์ได้ แต่เดินขึ้นตึกลำบากหน่อย ก็พวกรับประทานเหล้า เอารถมาจอดปิดทางขึ้นลง ซะงั้น แต่จอดรถมอเตอร์ไซค์ได้ พวกเขามีความสุข กับการเสพสุรา ร้องรำ ทำเพลง  แต่ฉัน มีความทุกข์ ทั้งต้องเดินเบียด ขึ้นคอนโด ทั้งต้องจอดรถมอเตอร์ไซค์ เป็นความทุกข์ของฉัน แต่พวกมัน มีความสุข

เขียนเรื่องนี้เพราะไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไรดี เอาเรื่องใกล้ตัว(เอง) นี่แหละ มาเขียน อาจจะทำให้สบายใจขึ้นมาบ้างก็ได้

ก็ไม่เข้าใจ ทำใมมนุษย์ขี้เหม็น ถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้ มีความสุข แต่ทำให้คนอื่นลำบาก

พระจันทร์สวยจัง... คิดถึงบ้าน

นั่งมองพระจันทร์ที่เต็มไปด้วยป่าปูน ตึกสูง สะพานแขวน เจ้าพระจันทร์นี่ก็สวยไปอีกแบบนึง แต่พระจันทร์ดวงเดียวกันนี้จะเหมือนที่บ้านหรือเปล่า ความคิดเริ่มไปไกลถึงบ้านล่ะ ก็แปลก พระจันทร์ที่กรุงเทพ กับพระจันทร์ที่บ้าน มันก็ดวงเดียวกัน แต่ทำไม สวยไม่เหมือนกัน นั่งมองพระจันทร์ที่กรุงเทพ เมืองสวรรค์ สังเกตุดีดี จะเห็นหมอกควันลอยอยู่เป็นระยะ ทั้งฝุ่นละออง ไอเสีย แล้วก็แสงไฟตามท้องถนน มันสะท้อนอะไรบางอย่าง

พระจันทร์ที่บ้าน ไม่มีควัน ไม่มีฝุ่น ไม่มีไอเสียรถยนต์ โรงงานอุตสาหกรรม มองเห็นชัดเจน เจ้ากระต่ายน้อยกำลังวิ่งซุกซนอยู่ในพระจันทร์ สวยจริงๆ พระจันทร์ที่บ้านฉัน แล้วแม่ฉันจะเป็นอย่างไร ท่านคงสบายดี คงนั่งดูละครน้ำเน่า และหั่นไก่ ไว้ขายวันรุ่งขึ้นแน่เลย แล้วพี่ชายฉันล่ะ คงเตรียมตัวเรารถไปเข้าวินที่ขนส่ง นั่งรอผู้โดยสารจากกรุงเทพให้ว่าจ้างไปส่งที่บ้าน พี่ชายฉันจะเป็นอย่างไร คงสบายดีตามอัตภาพมั้ง

ย่าของฉันล่ะ ป่านนี้ ท่านคงนั่งไหว้พระสวดมนต์อยู่ในบ้าน ลูกหลานท่านคงเล่นกันยังไม่นอนตามประสาเด็กบ้านนอก ต่างจังหวัด ตื่นสายได้ เพราะโรงเรียนก็อยู่ไม่ใกลจากบ้านเท่าไหร่ ไม่เหมือนเด็กนักเรียนในกรุงเทพเมืองสวรรค์ ต้องเข้านอนแต่หัวค่ำ ทำให้ไม่เห็นพระจันทร์สวยๆ ตื่นมาอีกที ยังไม่สว่างเลย หิ้วกระเป๋าใบเขื่อง ตัวเอง ไปรอรถเมล์ (หลบกระสุนปืนบนรถเมล์) น่าสงสารเด็กกรุงเทพเมืองสวรรค์จริงๆ