เรื่องมีอยู่ว่า ลูกชายคนเล็กของเถ้าแก่ของเพื่อนผม พาครอบครัวไปเยี่ยมพ่อของเขาที่บ้านหลังจากแยกย้ายครอบครัวออกไปอยู่ต่างหาก ด้วยความที่อากง รักหลาน เป็นห่วงหลาน และ เห่อหลาน ก็ได้หาของกินมาให้หลานได้กิน อากงก็ไปหยิบเอาแตงโมในตู้เย็น มาผ่าและซอยแบ่งเป็นชิ้นๆ ใส่จานอย่างดี แล้วนำแตงโมทำเตรียมพร้อมจะกินนั้น มาวางไว้ให้หลานได้หยิบกิน เจ้าหลานชาย ก็เลยบ่นให้อากงฟัง เกี่ยวกับแตงโม "อากง ทำใม แตงโม ที่บ้านอากง มีเม็ดสีดำ เต็มไปหมดเลยล่ะ จะกินได้เหรอ ไม่เหมือนกับที่บ้านหนูเลย แตงโมที่บ้านหนู หม่าม้า เอามาให้กิน หนูไม่เคยเห็นมีเม็ดสีดำนี่เลย แตงโมงที่บ้านอากง ต้องเสียแน่ๆ หนูกินไม่ได้หรอก เอาไปทิ้งเถอะ" ได้ฟังดังนั้น อากงเลยตวาดหลานกลับไป "แตงโม บ้านพ่อมึงเหรอ ไม่มีเมล็ด" แล้วเถ้าแก่ของเพื่อน ก็เรียกลูกชายกับลูกสะใภ้เข้ามาด่า ทันที
ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก ถ้ารักแบบผิดๆ ไม่ให้ลูกได้เรียนรู้ คอยแต่จะป้อนผลสำเร็จแล้วให้ มันจะกลายเป็นดาบสองคม ที่ติดตัวเด็กไปทันที เติบโตขึ้นมันจะรู้อะไรเลย ไม่รู้จักด้วยซ้ำ ว่าผลไม้ต้องมีเมล็ด
และอีกอย่าง เจ้าลูกชายของเล็กของเถ้าแก่เพื่อนผม มันก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากับผมมา นานพอสมควร ถึงมันจะเป็นลูกชายเถ้าแก่ และมีฐานะเป็นนายจ้างผม แต่ผมก็ไม่ยอมมันหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะมัน เอาแต่ใจตัวเอง และผมก็ขัดใจมันทุกเรื่อง
